Mount Rinjani

Goedendag allemaal,

Zoals beloofd hierbij een verslag van de hike die ik afgelopen week heb gedaan.

Op zondag 17 juli begon de dag vroeg. Ik moest om 7 uur bij de haven zijn om met de boot naar Lombok te reizen. Ik reisde samen met Steffen, een Duitse jongen waarmee ik een kamer deelde in het gili Klapa hostel. Omdat we allebei deze trekking wilde gaan doen hebben we ook maar samen geboekt. Net zo gezellig.

Eenmaal in Lombok aangekomen werden we door middel van paard en wagen naar het welkomst gebouwtje gebracht. Op de Gili eilanden zijn gemotoriseerde voertuigen niet toegestaan dus daar had ik er ook al een hoop voorbij zien komen. Ik wilde er alleen geen geld aan uitgeven dus het kwam mooi uit dat ik zo toch de ervaring kreeg om hier een ritje met paard en wagen te maken. Na dit korte maar enerverende ritje kregen we een ontbijtje aangeboden. Een pannenkoek met banaan. Volgens mij is dit een echt Indonesisch ontbijt en als ik hier weg ga kan ik voorlopig ook geen pannenkoek meer zien verwacht ik. Na ons ontbijt moesten we wachten tot de andere groepsleden waren gearriveerd en ook hun ontbijt op hadden. Waarom wij zo vroeg moesten komen weet ik nog steeds niet want uiteindelijk begon de briefing over de trekking pas om een uur of 11. De groep bestond uit 2 Denen, 2 Engelsen, 1 Ier, een zuid Afrikaanse vrouw, een Nederlands meid en steffen en ik. Na de briefing werden we in een erg oncomfortabel busje naar de locatie gebracht waar onze grote backpacks werden opgeslagen en dit zou ook het eindpunt zijn voor de tocht. Zelf reisde we als groep in een pick up truck naar de de begin locatie. Dit betekende dat we als groep met 9 man + 4 dragers, 1 gids en chauffeur in totaal dus met 15 man in een auto moesten. Bleek die oncomfortabele bus ineens toch niet meer zo heel oncomfortabel geweest te zijn. Na een uur in deze pick up te hebben gezeten en de benodigde boodschappen onderweg te hebben gedaan, kwamen we eindelijk aan bij het beginpunt. Eerst moesten we nog even tekenen dat we de berg opgingen en toen konden we echt beginnen.

Het eerste stuk was goed te doen. We gingen berg op maar het was nog niet heel stijl. Na een uurtje wandelen bereikte we de post waar we zouden lunchen. De dragers die vooruit waren gelopen waren al bezig met de lunch die goed smaakte. Na de lunch was het tijd om weer verder te gaan. Het werd hier al iets stijler, maar het was voor de meeste nog goed te doen. Het bleek alleen al snel dat de zuid Afrikaanse een conditie van 0,0 had en na iedere 10 meter een rust pauze moest inlassen. Aan het eind van de trip was dit dan ook iets waar iedereen zich aan ergerde. Maar goed na een paar uur wandelen en te genieten van het mooie uitzicht kwamen we uiteindelijk aan bij de laatste post van de dag voor we het tentenkamp zouden bereiken. En man man wat was het laatste stuk naar de tenten een zwaar stuk zeg. Achteraf gezien was dit voor mij het zwaarste deel van de hele trekking. Het was ontzettend stijl, maar dit was niet het enige wat het ontzettend zwaar maakte. Ook begon ik de hoogte goed te voelen. De combinatie van hoogte, ijle lucht en de inspanning die we moesten leveren maakte dat ik de nodige rust pauzes nodig had, omdat het een beetje licht in m'n hoofd werd. Maar met de nodige inspanning zijn we uiteindelijk allemaal op ons eigen tempo net voor het donker werd boven gekomen.

Aangekomen in het tentenkamp snel wat warme en droge kleren aangetrokken want het tentenkamp lag op ruim 2700 meter hoogte en daar koelt het s'avonds toch snel af. Wij hoefde hierna zelf weinig meer te doen. De dragers zetten de tenten op (ik sliep in de tent mer Steffen) en verzorgde het eten. Wat wij lekker in de tent op konden eten. Rond een uur of 9 waren we klaar met eten en was het ook gelijk tijd om naar bed te gaan.

De volgende ochtend werden we namelijk al om 1.30u gewekt. We kregen een licht ontbijtje van een soort crackers en een kop thee. En om 2u vertrokken we (op de twee dames na want die dachten om de een of reden dat ze zich eerst even moesten op tutten...) richting de top van Rinjani om de zonsopkomst te bewonderen. Onze gids had er goed de vaart in zitten en al snel viel de groep uit elkaar om op eigen tempo verder te lopen. Eerst de twee Engelsen en de Ier, toen steffen en ik en als laatste zeiden de Denen maar tegen de gids dat die te snel liep. Ook dit was weer een pittig stuk. Er lag veel los zand en bij iedere stap die je zette zakte je dan ook weer een halve terug. Voor mij was dit minder lastig dan het laatste stuk van dag 1, omdat ik minder last had van de hoogte. Voor veel andere was dit wel het zwaarste stuk van de tocht. Maar na de nodige inspanning en pauzes kwamen we na 3,5 uur eindelijk aan op de top. We stonden op een hoogte van 3726 meter en we zagen net de eerste zonnestralen aan de horizon verschijn. Steffen Jim (een van de Denen) en ik kwamen als eerste van de groep op de top en een voor een bereikte ook de rest van de groep de top.

Naar maten het lichter werd kregen we ook steeds meer van het uitzicht te zien. En wat was dit ongelofelijk gaaf zeg! We konden zo de krater in kijken met daarin het meer en een actieve vulkaan. Ook stonden we boven de wolken wat er super mooi uitzag. Gelukkig maar want voor dit uitzicht waren we helemaal naar boven gelopen. Na de zon te hebben zien opkomen, te hebben genoten van het uitzicht en de nodige foto's te hebben gemaakt was het na ruim een uur weer tijd om te beginnen aan de afdaling. Dit ging een stuk makkelijker dan omhoog. Nu het licht was zagen we pas goed hoe stijl je naar boven moet lopen om de top te bereiken. Ik denk dat het dan ook goed was dat we in het donker naar boven zijn gelopen zodat we niet konden zien hoe ver we nog moesten lopen. Rond kwart voor 10 waren we toen weer terug in het tentenkamp. Hier kregen we ons tweede ontbijt. Deze keer weer pannenkoek met banaan en een snee wit brood. Na het ontbijt kregen we even tijd om bij te komen voor we verder zouden wandelen.

Het was toen ook tijd om de groep op te splitsen. De Ier en twee Engelsen hadden ervoor gekozen om maar twee dagen te lopen. Zij gingen dan ook weer dezelfde weg terug als we naar boven zijn gelopen. De rest van de groep had voor de drie dagen gekozen. Wij gingen naar beneden in de krater om naar het meer te lopen. En wat voelde dat in het begin fijn aan de benen. Afdalen ipv te stijgen. Bij het stijgen staan je voeten namelijk nooit helemaal horizontaal op de grond wat soms vrij vervelend voelde omdat je niet gewend bent om je voeten zo lang in die positie te houden. Het afdalen was dus een hele verademing. Je gebruikt hier hele andere spieren voor en ik moet zeggen dat ik na een uur flink afdalen mijn bovenbenen al goed begon te voelen. Dit is ook de plek waar ik uiteindelijk het meeste spierpijn heb gehad. Na een uur hadden we het grootste deel van de afdaling ook gehad en was het licht heuvelachtig naar het meer lopen. Waar we na in totaal zo'n twee uur te hebben gelopen aankwamen. Hiervandaan zijn we eerst naar de hotsprings gegaan om wat te ontspannen en daarna hebben we bij het meer geluncht. Het meer zag er vanaf de top erg mooi uit maar eenmaal aangekomen was dit net ietsjes anders. Sowieso hing er mist boven het meer zodat we niet ver van ons of konden kijken en ten tweede was het er echt ontzettend vies. Overal lag rotzooi en het was niet om aan te zien. Nou is Indonesië sowieso niet het schoonste land maar dit sloeg wel echt alles. Aan de rand van het meer lagen ook tientallen doden vissen dus erg fraai was het allemaal niet. Na de lunch zijn we dan ook maar snel doorgelopen naar het tentenkamp voor deze avond. We moesten weer klimmen om uit de krater te komen. Op sommige plaatsen vrij stijl maar lang niet zo vermoeiend als we al hadden gedaan. Het vermoeiendste was om naar het geklaag van de zuid Afrikaanse te moeten luisteren. Want dat kon ze als geen ander. Gelukkig moest ze samen met de Nederlandse meid de volgende dag terug naar Bali waardoor ze eerder aan de terug weg begon dan wij. Waren we daar mooi vanaf!

De tweede avond zijn we weer gelijk na het avondeten gaan slapen. Het was een lange dag geweest dus iedereen zat er wel doorheen. We mochten ook lekker uitslapen want deze keer werden we pas om 6.30u gewekt voor het laatste deel van de tocht. Het was een relaxt laatste dagje. Alleen Emile, Jim (de Denen) steffen en ik waren nog over van de groep en we hoefde niet stijl meer af te dalen. Blijkbaar had het de vorige dag aan deze kant van de berg wel hard geregend waardoor het pad op sommige plaatsen aardig glad was geworden. We zijn dan ook allemaal wel een keer weg gegleden. Op de dragers na dan. Ik snap niet hoe die zo stevig kunnen lopen op hun teenslippertjes.het grootste gedeelte van deze route liepen we door regenwoud wat weer totaal anders was als we gewend waren. Tijdens de wandeling ook nog een aantal apen tegen gekomen die hier gelukkig (nog) niet zo brutaal zijn als in Monkey forrest. En uiteindelijk kwamen we rond 12u aan bij het punt waar we onze backpacks hadden opgeslagen. Hiervandaan zijn we weer met de taxi en boot terug gegaan naar Gili Trawangan.

Op woensdag heb ik vervolgens niet heel veel meer gedaan. We hebben met name uitgerust van de trekking en we hebben het halve eiland (die is niet erg groot) rondgelopen om onze benen weer een beetje soepel te krijgen. Want zoals gezegd had ik toch wel een beetje spierpijn in mijn bovenbenen. Ook heb ik deze dag een ticket geboekt voor de boot naar Amed op donderdag 21 juli. Savonds ben ik zelf nog naar de strand bioscoop geweest. Af en toe is het toch wel lekker om savonds gewoon rustig een filmpje te kijken zonder verder iets te hoeven doen.

Afgelopen donderdag ben ik dus vertrokken naar Amed. Ze hadden gezegd dat dit zo'n 40 minuten zou duren, maar ik ben in Indonesië dus dat liep net even wat anders. Ik moest om 10.15 bij de haven zijn want de boot zou om 10.30 vertrekken. Ik was er dus mooi op tijd alleen de boot niet. Uiteindelijk vertrokken we pas een uurtje later. Ook hadden we een kleine omweg. Voor we naar Amed gingen moesten we namelijk eerst nog 'even' naar Gili air en Lombok en was er iets met een van de motoren wat de nodige problemen veroorzaakte. Ik had er op gerekend om half 12 toch wel in Amed te zijn, maar uiteindelijk werd dit half 4. Gelijk maar weer geleerd dat je dus nooit andere dingen moet gaan plannen op een reisdag want het loopt altijd anders dan je zou verwachten. In Amed heb ik toen twee duiken gepland voor de volgende dag en verder niet heel veel meer gedaan.

Gisteren heb ik deze duiken gemaakt. Als eerste hebben we een duik gemaakt langs een koraal muur. Het koraal was hier iets minder mooi dan op gili maar het was toch een leuke duik. De tweede duik was waar het mij voornamelijk om ging. Een duik naar het liberty schipwrak. Een erg gave duik met veel vissen zeesterren en koraal. Alleen ook een bekende duiklocatie waardoor het aardig druk was met andere duikers. Maar dat mocht de pret niet drukken! Zeker erg de moeite waard dus bedankt voor de tip Kirsty!

Aan het eind van de middag ben ik nog even naar Sunset point gelopen. Dit zou erg mooi moeten zijn maar vanwege een dikke wolk viel dit een beetje tegen. Voor de rest is er in Amed niet veel te doen dus heb ik maar wat gelezen en ben ik op tijd naar bed gegaan.

Vandaag ben ik vanuit Amed doorgereisd naar Kuta. Hier wil ik nog een van de mooiere tempels van Bali gaan bezoeken om vervolgens door te reizen naar Java. Op Java wil ik vervolgens mijn laatste 10-12 dagen in Indonesië gaan doorbrengen. Nog genoeg leuke dingen in het vooruitzicht dus.

Groetjes Peter