Auckland & Zuid-Vietnam

Hoi allemaal,

De laatste dagen Nieuw-Zeeland heb ik in Auckland doorgebracht. De eerste dag heb ik hier wat rond gewandeld maar ik vond het niet echt een bijzondere stad met weinig highlights. De eerste nacht sliep ik in Haka lodge. Een mooi hostel net buiten het centrum. De dag erna ben ik verhuisd naar Oaklands lodge, het hostel waar Bart ook lange tijd heeft gezeten. Het ligt net langs Mt Eden vanwaar je een mooi uitzicht hebt over de stad. Nadat ik was geïnstalleerd in het hostel ben ik hier gelijk maar heen gelopen. Het was namelijk een mooie dag. In de avond ben ik nog een keer terug gegaan om de zonsondergang te bekijken. De enige dikke wolk die er was hing alleen precies voor de zon, een beetje jammer dan weer. De volgende dag ben ik naar Rangitoto Island gegaan. Hier heb ik de hele dag rondgewandeld. Veel delen van het eiland zijn bedekt met zware lava stenen. Er is zelfs een lava tunnel waar je doorheen kan lopen. Apart om te zien. Het eiland is ontstaan door een vulkaan uitbarsting en vanaf de top heb je een mooi uitzicht over de haven van Auckland.

Een dag later ben ik niet veel buiten geweest. De overblijfselen van orkaan Debbie kwamen over wat zorgde voor regen, heel veel regen. Ik heb daarom maar een aantal dingen geregeld voor Vietnam. In de avond heb ik nog een paar potjes pool gespeeld met Kevin, een Canadees die ik in Raglan al had leren kennen en Chantal, de Nederlandse manager van het hostel.

De volgende dag vloog ik vanuit Auckland naar Vietnam. Na een lange reis ben ik donderdag 6 April aangekomen in Ho Chi Minh City (Saigon). Rond 10 uur kwam ik aan in het hostel. Ik was behoorlijk moe van de reis dus de rest van de dag heb ik vooral door gebracht in het hostel. Na een goede nachtrust was het de volgende dag tijd om iets te ondernemen. Het werd vooral een geschiedenis dagje over de Vietnam oorlog. In de ochtend ben ik naar het War Remnants museum gegaan. Dit is op zijn zachts gezegd een super indrukwekkend museum. Een groot gedeelte gaat de gruwelijkheden en de aanvallen met agent orange en andere chemische aanvallen die de Amerikanen hier hebben gedaan en de gevolgen die hier nog steeds zichtbaar van zijn. Er worden namelijk nog steeds baby's ernstig misvormd geboren als gevolg van deze aanvallen. Ook wordt er laten zien dat een aantal Amerikanen gewoonweg in psychopaten zijn veranderd. Zo staat een Amerikaan lachend op de foto terwijl hij een hoofd vast houdt waar geen lichaam meer aan vast zit. Alleen de foto ziet er al afschuwelijk uit hoe kan je dan lachend op de foto staan? Ook zijn er hele dorpen afgeslacht inclusief (zwangere) vrouwen en baby's van nog geen 5 maanden oud. Ja die Amerikanen zijn ook niet altijd schatjes. Oké moet ik er wel bij zeggen dat het museum erg eenrichtingsverkeer is. Er word namelijk niks slechts over de Vietnamezen gezegd maar dat zal ook niet altijd even positief zijn geweest.

Smiddags ben ik naar de Cu Chi tunnels geweest. Hier krijg je een impressie hoe de Vietcong overleefde door gebruik te maken van tunnels en welke vallen zij maakte om de Amerikanen te doden. De vallen bestaan veelal uit kuilen die worden afgedekt met bamboe en bladeren. Hierin bevindt zich een boobytrap. Die mensen of dieren spietst als ze er in vallen. Sommige zorgen voor een langzame dood en andere juist voor een snelle. Omdat de vietcong geen geld of materiaal hadden om deze vallen te maken, verzamelde ze het materiaal van de Amerikaanse bommen om deze te maken. De springstof van bommen die niet afgingen werd gebruikt om mijnen van te maken. Onze gids vertelde ons dat we op de gebaande paden moesten blijven, omdat er in het bos nog steeds mijnen en vallen liggen. Aan het eind van de tour gingen we door een 100 meter lange tunnel. Deze is super laag en smal en op een plaats zelfs zo laag dat je er op je buik doorheen moet. Omdat je er zo ongemakkelijk doorheen gaat (zie foto op Facebook) voelt de tunnel dan ook veel langer aan dan 100 meter. Ik en vele andere met mij waren dan ook blij toen we er weer uit waren. Het is voor mij dan ook moeilijk voor te stellen dat mensen hier 17 jaar lang in hebben gewoond, gewerkt en zelfs gestudeerd. Na de tour heb ik nog wat gegeten met een aantal mensen van de tour en een biertje gedronken.

De volgende dag was het tijd om Hcmc zelf te gaan verkennen. In het hostel hadden ze een plattegrond met daarop een route die langs de meest bijzondere gebouwen liep. Deze heb ik dan ook maar gewoon gevolgd. Ondertussen maakte ik wat foto's en heb ik ik street food geproefd. In de avond heb ik zoals gewoonlijk hier weer een biertje gedronken. Op sommige plekken is het goedkoper dan water dus het is lastig om er nee tegen te zeggen.

9 april ben ik vertrokken naar Mui ne. Een plaatsje dat bekend staat om de zandduinen. Ik kwam hier aan het eind van de middag aan dus de rest van de dag heb ik niet heel veel meer gedaan. De volgende dag heb ik een lui dagje gehouden. Je kan hier naar het strand, maar ik had al gehoord dat dit best ver weg was en dat het strand niet heel bijzonder was. Ik besloot daarom lekker rond het zwembad van het hostel te blijven hangen. Over het zwembad hangt een volleybal net dus dat heb ik even gespeeld en de rest lekker gelezen. Een Israëlisch koppel die ik tijdens de tour naar de cu chi tunnels heb leren kennen was ook in Muine. Met hen heb ik Savonds wat gegeten.

De volgende dag heb ik wat meer beleefd. Ik had een tourtje naar de zandduinen geboekt. Het tourtje was zon 5 euro dus daarvoor hoef je het niet te laten. We hadden een kleine groep van in totaal 5 personen. Onderweg naar de zandduinen hadden we een aantal stops. Allereerst gingen we naar de fairy Creek. Deze is erg ondiep, op de meeste plekken nog niet eens tot de enkels. We konden er dus gewoon doorheen lopen. De eerste paar meter liepen we langs struik gewas en daarna liepen we langs mooie rotsformaties. De volgende stop was een vissersdorpje. We hadden hier een mooi uitzicht over een baai die vol lag met vissersboten. Naast normale boten liggen er hier ook veel ronde bootjes. Omdat onze chauffeur nauwelijks Engels sprak konden we helaas niet vragen waarom dit zo was. Maar waarschijnlijk zal het zijn omdat ze geen geld hebben voor iets beters. Vervolgens gingen we door naar de canyon. Dit bleek alleen niet zo bijzonder als het woord doet denken. Na hier toch maar een foto van te hebben gemaakt gingen we naar de witte zandduinen. Voor een paar euro kan je hier met een quad of jeep overheen rijden. We besloten als groep om samen een jeep te huren. We reden naar een top van de duinen waar we een mooi uitzicht hadden over de rest van de duinen. Hierna gingen we naar een ander uitkijkpunt. Omdat we op een top stonden moesten we natuurlijk naar beneden rijden. We hadden alleen niet verwacht dat de chauffeur zon stijle helling zou nemen. Erg gaaf om zo ineens bijna loodrecht naar beneden te gaan. Bij het andere uitzichtpunt nog een aantal foto's gemaakt en toen zijn we de duinen weer uitgereden. Als laatste onderdeel van de tour gingen we de zonsondergang kijken vanaf de rode zandduinen. Onderweg hier naar toe stak er een kudde koeien de weg over. Ieder normaal mens zou hebben gewacht tot deze voorbij waren, maar onze gids dacht dat hij ze wel voor kon zijn. Wij zaten met zn allen te hopen dat hij geen koe zou raken en uiteindelijk scheelde het ook maar een paar centimeter. Volgens mij had de chauffeur het toch wel verkeerd ingezien want hij keek zelf ook wel opgelucht dat we niks hadden geraakt. Na de zonsondergang gingen we op weg naar huis. Deze keer raakte we bijna een scooterrijder. De chauffeur moest zo hard remmen dat we piepend tot stilstand kwamen. Er zaten geen gordels in de auto dus we moesten ons allemaal vast houden aan de stoel voor ons om niet naar voren te vliegen. Hij maakte het wel even spannend zeg. Bij terugkomst in het hostel ben ik even gaan eten met nog 3 andere Nederlanders en hebben we daarna nog een biertje gedaan in het hostel.

De volgende ochtend had ik om 7 uur al de bus naar Da lat. Hier kwam ik rond een uur of 12 aan. Het hostel was best ver van de bushalte vandaan, maar gelukkig stond Chung hier te wachten. Hij is een easy rider. Dat is een tour die mensen met de motor Vietnam laten zien. En dan niet het gedeelte waar iedereen heen gaat maar meer het echte Vietnam. Ik had hier al vele goede verhalen over gehoord en had al besloten dat ik dit wel een paar dagen wilde doen. Dus het kwam goed uit dat Chung er stond. Nadat ik hem vertelde dat ik een tour wilde boeken bracht hij me eerst naar hun kantoor. Ik kocht hier een tour voor drie dagen van Da lat naar Nha Trang. Omdat ik deze tour had geboekt was het ritje naar het hostel nog gratis ook. En helemaal top, nadat we mijn backpack in het hostel hadden gedropt kreeg ik een gratis rondleiding door de stad. Allereerst gingen we naar het oude treinstation. Hier staan nog twee oude treinen waar je een stukje mee kan rijden. Heel ver kom je er echter niet mee, want na 10 kilometer is er geen spoor meer. Vervolgens zijn we naar een tempel en een waterval gereden voor ik weer werd afgezet in het hostel. Ik sliep in het 'family hostel'. Een erg gezellig hostel is dat. Bij aankomst krijgt iedereen een drankje en als je alleen aankomt wordt je gewoon bij een groep gezet die er al zit zodat je gelijk aanspraak hebt. Dit had ik nog nooit eerder meegemaakt, maar het werkt wel, want ik leerde gelijk een paar mensen kennen. Savonds organiseren ze family dinner. Dit is trouwens super goedkoop, lekker en het is een soort buffet dus je kan zoveel eten als je wil. Je leert gelijk weer wat nieuwe mensen kennen dus erg goed geregeld.

De volgende dag ging ik canyoning. Na een uitgebreide instructie en te hebben getokkeld bij een kleine helling om te oefenen kon het echte werk beginnen. We begonnen bij de waterval waar ik een dag eerder al was geweest. Een stukje verder de rivier omloop begon het parcours. We hebben drie keer getokkeld (waarvan de laatste recht door een waterval), van een kleine waterval gegleden en van een 7 meter hoge cliff gesprongen. Je kon ook van 11 meter springen maar ik vond 7 wel hoog genoeg eigenlijk. Kortom het was een erg geslaagde dag. Bij terugkomst in hostel snel een douche genomen en konden we gelijk aanschuiven voor het family dinner. Ideaal.

Een dag later begon de motortocht met Chung. We zijn in drie dagen vanuit Da Lat via Lak Lake en Buôn Ma Thuôt naar Nha Trang gereden. We reden over mooie landwegen van het ene mooie uitzichtpunt naar het andere. Onderweg maakte we regelmatig een korte stop voor een waterval of een klein bedrijfje. Zo kreeg ik inzicht in het dagelijkse leven van de Vietnamees. We zijn onder meer langs een steenfabriek, een familie bedrijfje dat rijstnoedels maakt en een aantal boerderijen gereden. Ze verbouwen hier van alles zoals zwarte peper, suikerriet, passionfruit, bananen en nog veel meer. Chung kon hier ontzettend veel over vertellen. Voordat hij zelf 17 jaar geleden voor de easy riders ging werken had hij namelijk zelf ook een boerderij voor koffie en thee. Maar ook over de andere bedrijven kon hij genoeg vertellen. We zijn ook langs een aantal plaatsen gereden waar een aantal bruggen zijn gebombardeerd door de Amerikanen. Waarbij we ook langs een plaats kwamen waar per ongelijk een bom op een kerk viel met veel burgerdoden tot gevolg. Een aantal bruggen zijn ook door de vietcong opgeblazen om de Amerikanen tegen te houden. Chung heeft zelf 3 jaar lang in de Vietnam oorlog gevochten dus hij kon me ook hier genoeg over vertellen. Hij vocht zelf voor Zuid-Vietnam met de Amerikanen tegen Noord-Vietnam en de russen. Dat zijn kant de oorlog heeft verloren maakte hem niet zoveel uit. Hij was allang blij dat hij het had overleefd. Iets wat veel van zijn vrienden helaas niet kunnen zeggen. Gelukkig is alles nu weer goed en is er geen rivaliteit meer tussen noord en zuid Vietnam.

Op de tweede dag kwamen we na het avondeten een vader en zijn twee dochters tegen. Op vrije middagen vinden de dochters het leuk om Engels te leren. En dat spreken ze ook heel goed ondanks dat ze pas 11 en 12 zijn. Als de vader Savonds tijd heeft gaan ze regelmatig naar de stad. Gewoon om met buitenlanders Engels te kunnen praten. Het maakt ze niet zoveel waar het gesprek overgaat als ze maar Engels kunnen praten. Russen en Chinezen zijn dan ook niet erg geliefd bij ze, want die spreken geen goed Engels Haha. Om toeristen te ontmoeten hebben ze zich zelfs aangemeld op Couchsurfing. Ze wonen alleen net buiten een stad waar niet heel veel toeristen komen dus ze krijgen bijna nooit gasten. Wel jammer voor ze.

Vandaag ben ik aangekomen in Nha Trang. De stad is niet heel erg bijzonder en is vooral populaire bij russen die hier een goedkopen vakantie vieren. Ik heb daarom besloten hier niet te blijven hangen en neem de nachtbus naar Hoi An. Een rit die zon 11 uur gaat duren.

Hopelijk hebben jullie allemaal een fijn paasweekend.

Groetjes,

Peter